Vanaf juni 2019 t/m februari 2020 stond mijn leven in het teken van borstkanker. Mijn laatste chemo kreeg ik eind januari, maar dit was niet de laatste die gepland stond. Ik had er nog 3 te gaan. Omdat ik me na de 5e kuur zo ziek en verzwakt voelde heb ik na veel wikken en wegen, en na overleg met mijn oncoloog, besloten de laatst 3 chemo’s niet te doen. Hoewel er ook een stem in mij was die me verwijtend toesprak, mezelf een mietje noemde. Ik werd enigszins gerustgesteld toen een bevriende gepensioneerde huisarts me vertelde dat hij het in zijn praktijk talloze keren had meegemaakt dat patiënten besloten een chemokuur niet af te maken. Die geruststelling had ik nodig om de knoop door te hakken. En toen ik in het begin van de coronatijd hoorde van andere oncologie patiënten dat hun chemotraject (al dan niet tijdelijk) was stopgezet, was ik eigenlijk heel blij dat ik zelf al dat besluit genomen had. Wel bleef ik me nog wekenlang heel moe en uitgeput voelen. De oncoloog adviseerde me deel te gaan nemen aan het oncologisch revalidatieprogramma in het ziekenhuis. Ze had me daarvoor op de wachtlijst geplaatst, maar vond ook dat ik eerst maar eens een aantal weken rust moest nemen.
En toen kwam corona…..Ik was er door mijn ziekte al aan gewend om veel tijd thuis door te brengen. Wat echter veranderde was dat de gezellige en bemoedigende bezoekjes van vrienden en bekenden nu ineens ook niet meer mogelijk waren. Ik voelde me kwetsbaar, durfde de deur niet uit om boodschappen te doen. Gelukkig nam mijn partner die taak op zich. Ik wist ook niet precies hoe kwetsbaar ik eigenlijk was: ik zat niet meer in een chemotraject, maar mijn conditie was nog heel slecht!
Ik hoorde via de media veel berichten over de reguliere zorg die afgeschaald werd en vroeg me af: gaat mijn geplande scan nog wel door? Op de dag van de scan ging ik alleen naar het ziekenhuis, wetende dat in die periode zo weinig mogelijk mensen zich in het ziekenhuis moesten begeven. Toen ik in het ziekenhuis kwam viel me meteen op dat ik in een heel andere sfeer terecht kwam: er hing een soort rust en stilte die enerzijds weldadig was, maar anderzijds ook iets bedreigends had. Ik kwam alleen enkele bewakers tegen die me wat verbaasd aankeken en vroegen wat ik kwam doen. Na mijn uitleg over de geplande scan waren zij zeer behulpzaam. De medewerkers van de afdeling beeldvorming namen alle tijd voor de scan en voor een aangenaam praatje. Op mijn terugweg door het ziekenhuis kwam ik de bewakers weer tegen, die mij begroetten als een oude bekende.
De uitslag van de scan zou ik krijgen tijdens een gepland face tot face contact bij de oncoloog. Enkele dagen voor die geplande datum werd ik echter gebeld terwijl ik aan het wandelen was in het veld. Ik schrok: zou dit een slecht nieuws telefoontje zijn? De oncoloog stelde mij meteen gerust: de uitslag van de scan was goed (opluchting!) en ze wilde me laten weten dat onze geplande face to face afspraken de komende periode niet konden plaatsvinden, omdat zij zich vooral met coronazorg moest gaan bezighouden. Wel kreeg ik de toezegging dat ik, zo nodig, altijd kon bellen of mailen met de afdeling oncologie en dat er dan contact met me opgenomen zou worden. Dat stelde me gerust.
Wat betreft de oncologische revalidatie was ik op dat moment niet verder gekomen dan de wachtlijst. Gelukkig startte er in diezelfde periode op L1 televisie het dagelijks programma “Limburg in Beweging”. Een programma dat bedoeld was om mensen in de coronatijd te stimuleren tot beweging. Ik ben daaraan mee gaan doen en dit werd, in combinatie met dagelijks een wandeling van minimaal een uur, mijn oncologische revalidatie. Mijn conditie verbeterde in een snel tempo en dat stimuleerde me om ermee door te gaan. Een aantal maanden later, toen de coronamaatregelen versoepeld waren, had ik voor het eerst weer face to face contact met mijn oncoloog. Het was fijn om met haar te delen hoe het me in de coronatijd vergaan was en om aan haar te laten zien dat het een stuk beter met me ging!
Harmanne Menkveld, die in 2019 gediagnosticeerd werd met borstkanker, deelde afgelopen jaar haar verhaal met het Oncologie Centrum van het Maastricht UMC+.