Lieve lezer,
Mijn naam is Daan van der Klugt en op 22 jarige leeftijd kreeg ik te horen dat ik lymfeklierkanker had. Vlak na het paasweekend, op 7 april 2021, werd ik voor het eerst opgenomen in het ziekenhuis met hevige ademhalingsproblemen en dikke enkels. Een korte maand later kreeg ik uiteindelijk te horen dat ik naast een zeldzame nierziekte ook kanker heb/had. Om precies te zijn het nefrotisch syndroom (nierziekte) en Hodgkinlymfoom in de linker oksel, stadium 1. En wat was dat flink schrikken zeg!
In die korte maand is er erg veel gebeurd. De dokters kwamen er maar niet uit wat er aan de hand was en ik ging steeds verder achteruit. Ik begon door de nierziekte ontzettend veel vocht vast te houden en de medicatie sloeg helaas niet aan. Inmiddels zat ik op een hoge dosering aan medicatie en haalde ik record cijfers met mijn bloeduitslagen. Het zat niet pluis en uiteindelijk ben ik op persoonlijk verzoek nogmaals grondig onderzocht middels een CT-scan etc.
Daaruit bleek toen dat er verschillende ophopingen waren bij mijn linker oksel. Iets dat op eerdere scans over het hoofd is gezien. De alarmbellen rinkelden al snel bij de artsen en binnen de kortste keren lag ik in een operatie kamer. Na deze pijnlijke ervaring kwam toen het slecht nieuws gesprek.
En dan zit je daar in je ziekenhuis kamer. Vol ongeloof kreeg ik toen te horen wat mij te wachten stond. Een ontzettend angstig moment en de grond zakte zowat letterlijk onder mijn voeten vandaan. Waarom ik, vroeg ik me af?
Vanaf dat moment ben ik in een achtbaanrit terecht gekomen waar ik voorheen nooit over had kunnen dromen. Zoals iedereen zich wel kan voorstellen een ontzettend ingrijpende achtbaanrit vol hoogte,- en dieptepunten. Maar vooral veel hoogtepunten gelukkig!
Al snel wilde ik het nieuws met mijn vrienden delen. En wat vond ik het bijzonder om te zien dat iedereen ontzettend aan mij dacht. Mijn telefoon stond de avond van het slechte nieuws roodgloeiend van alle lieve berichtjes en vragen. Het vuurtje ging rond en eer ik het wist was ik bij vrienden en bekenden het gespreksonderwerp van de dag. Zelf wist ik niet goed hoe ik op iedereen moest reageren en zocht ik ook nog naar antwoorden. Om toch iedereen te voorzien van mijn verhaal besloot ik toen om een blog te beginnen. Erg leuk vond ik dat om te doen!
Het bloggen gaf me ook echt een plekje waar ik mijn verhaal kwijt kon. Ontzettend fijn om iedereen op één plek te laten weten hoe het nu écht met me gaat. Een plaats waar ik even mijn gedachtes van me af kon schrijven en waar ik lekker mijn avonturen kon samenvatten. Want man ik heb me toch weer wat mee gemaakt.
Waar ik voorheen nooit in het ziekenhuis kwam ben ik nu een vaste bezoeker geworden. Bloedprikken, infusen zetten of even de scan in gaan, het is allemaal gesneden koek. Ondertussen is niks me meer te gek en heb ik ervaringen in overvloed.
Dat brengt me ook op een van de hoogtepunten van mijn verhaal. Het leukste van mijn avonturen was namelijk toch echt wel de inzamelingsactie. Deze werd georganiseerd door vrienden uit mijn studentenleven die erg met mij mee leefden. In een mum van tijd hadden we met elkaar een enorm bedrag van maar liefst €10.000,- bij elkaar gebracht! Van zoiets had ik voorheen alleen maar kunnen dromen en ik sprong een gat in de lucht van geluk!
Ik sprong zelfs zo’n groot gat in de lucht dat ik even de grip op de realiteit verloor. Door al deze nieuwe ervaringen begon ik aan grootse dingen te denken. Ik wilde boeken schrijven, zou muziek gaan maken en weet ik wat nog allemaal. Dit in combinatie met weinig slaap en een vrachtwagen lading aan pillen zorgden ervoor dat ik een tikkeltje de weg kwijt was. En na een drastische vermindering in medicatie en een hoop rust ben ik hier gelukkig weer uit gekomen.
De laatste periode keek ik ook erg op tegen die tijd. Toch schaamde ik me een beetje voor mijn uitbundige gedrag en realiseerde ik me dat er een deel van de film kwijt is. Akelig vond ik dat en ergens misschien ook wel beter dat ik niet alles meer 100% herinner. Maar goed, veel vrienden begrijpen dit en hier probeer ik gewoon open over te zijn.
Verder heb ik natuurlijk ook het een en ander mee gemaakt wat betreft de chemotherapie. Aan het begin was dit echt geen pretje en ben ik vaak naar de spoed eisende hulp moeten gaan. Gelukkig zijn deze klachten, naar mate van tijd, afgevlakt en ging het iedere keer steeds beter. Uiteindelijk had ik houvast aan de behandelingen en ik wist waar ik het voor deed.
Daarnaast had ik ook ontzettend veel houvast aan alle lieve mensen om me heen. Ik werd overrompeld met kaartjes, berichtjes en noem het maar op. Dat maakte mij ontzettend gelukkig en ik gun ook echt iedereen het beste.
Want waar ik heel veel geluk heb gehad, is dat helaas niet voor iedereen weggelegd. Tijdens mijn ziekte proces heb ik namelijk ook de harde keerzijde gezien van kanker. Een kamergenoot waarmee ik een ziekenhuiskamer deelde heeft het niet gered en velen heb ik ontmoet die ongeneesbaar verklaard zijn. Verder zijn er veel mensen om mij heen die op de een of andere manier wel in aanraking komen met deze vreselijke ziekte.
Ik hoop met dit verhaal mensen aan te kunnen spreken om te doneren aan Students Fight Cancer. Doordat er in het verleden al veel onderzoek is gedaan naar deze ziekte kan ik gelukkig mijn leven nog gaan leiden. Mensen zoals mij kunnen namelijk de vruchten plukken van baanbrekend onderzoek naar kanker. En daar ben ik echt ontzettend dankbaar voor!
Op 3 december 2021 kreeg ik gelukkig te horen dat ik in remissie ben. Ondertussen gaat het met mijn nieren ook steeds beter en ben ik langzaamaan mijn leven weer aan het hervatten.
Mochten er vragen zijn schroom dan niet om mij een berichtje te sturen!
Daan van der Klugt
Lees al Daan zijn blogs op: https://daanvanderklugt.blogspot.com/